Przedszkolak a koronawirus

Dzieci w pewnym sensie stały się więźniami koronawirusa, gdy wybuchła epedimia cały świat się zatrzymał. Nagle doceniliśmy to co mamy, zaczęliśmy bardziej niż kiedykolwiek cieszyć się z małych rzeczy, doceniliśmy towarzystwo bliskich, mieliśmy więcej czasu dla siebie. Mój przedszkolak bardzo tęskni za kolegami i ulubionymi przedszkolankami, my nie zdecydowaliśmy się na powrót do przedszkola, jesteśmy w o tyle dobrej sytuacji, że pracuje w domu, więc od samego początku nie było problemu z opieką nad synem.

Początek epidemii

To było dziwne i straszne za razem, czuliśmy się jak w jakimś filmie, uwięzieni w domu. Cały czas nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę i, że dożyliśmy takich czasów. Mój przedszkolak został odcięty od przedszkola, od swoich kolegów i koleżanek, oraz od ulubionych przedszkolanek. Codziennie pracowaliśmy sumiennie z synem nad zadaniami z przedszkola, które przychodziły systematycznie na meila. Przyznam szczerze, że po miesiącu zdalnej pracy, mój syn miał dość wszelkiego rodzaju prac plastycznych, malowania kredkami i farbami itp. do tego stopnia, że się zaciął i nie chciał tego robić, z jednej strony wcale mu się nie dziwię, bo sama też nie chciałabym codziennie malować, tym bardziej, że ani syn, ani ja nie jesteśmy wybitnymi malarzami… Zdarzyło się 2, czy 3 razy, że zrobiliśmy rysunek za niego w większej części… Więc skupiliśmy się na zadaniach matematycznych, utrwaliliśmy ładnie dodawanie i odejmowanie, dzięki epidemii Radek jest na poziomie pierwszoklasisty, co mnie bardzo cieszy, a i syn miał ogromną frajdę, bo mógł robić i uczyć się tego co lubi, a nie to co musi, bez przymusu można zdziałać więcej. Zaczęliśmy powoli uczyć się czytać, ale to temat na osobny wpis…

Dużo graliśmy w planszówki różnego rodzaju, układaliśmy puzzle, stworzyliśmy wspólnie domową ciastolinę i piasek kinetyczny, oczywiście były też słodkie zajęcia w kuchni, w końcu mieliśmy czas na przebranie zabawek, te niepotrzebne wrzuciliśmy do kontenera Caritasu. Spędzaliśmy czas na balkonie jak tylko pogoda dopisywała i robiliśmy różne eksperymenty np. wulkan z masy solnej.

W kolejnych miesiącach zajęcia z przedszkola były już bardziej zróżnicowane, chodź nie zabrakło też prac plastycznych, ale nie było już ich tyle co wcześniej, więc Radek chętniej je wykonywał.

Decyzja

Gdy pojawiło się zielone światło w sprawie powrotu dzieci do przedszkola, od razu wiedziałam, że nie puszczę syna na pierwszy ogień… Radek zostaje w domu !!! Jeszcze przed epidemią wielokrotnie widziałam jak matki przyprowadzają chore dzieci do przedszkola – smarkające i dychrające, więc czemu teraz miałyby się przejąć bardziej zaistniałą sytuacją z epidemią. Może będę świnią pisząc to teraz, ale pewnie niektóre matki tylko czekały na ten moment, żeby wypchać dziecko do przedszkola, szkoły. Nie piszę tu o matkach, które muszą ciężko pracować i nie mają z kim zostawić dziecka. Było mi przykro, że syn nie może jeszcze wrócić do przedszkola, ale to wszystko w trosce o jego zdrowie. Radek jest wcześniakiem, dzieckiem skrajnie urodzonym w 31 tc, po przejściach, miał trudny start a my dużo przeszliśmy, żeby go mieć… nasza droga do macierzyństwa nie była usłana różami, więc tym bardziej staramy się go chronić, chodź wiem, że nie uda mi się go zawsze uchronić przed złem całego świata to w tym wypadku było dla nas oczywiste, że zostaje w domu.

Teraźniejszość

Jak się domyślacie w czerwcu Radek został również w domu, jest już ciepło, pogoda dopisuje, coraz więcej czasu spędzamy w ogródku, gramy w piłkę, robimy sobie pikniki na świeżym powietrzu, wygłupiamy się z naszą beagielką, powstało nawet kilka projektów z drewna do ogródka i na balkon, nasze projekty znajdziecie na Diy – zrób to sama.

Jedyne na co się zdecydowaliśmy to dodatkowe prywatne zajęcia w Gabinecie Terapii Dziecięcej, na które uczęszczamy raz w tyg. po 1 godz. mamy pełne zaufanie do naszej Pani Terapeutki, po 3 miesięcznej przerwie Radek z wielką radością wrócił na zajęcia i bardzo chętnie i ładnie też ćwiczy.

Stopniowo zaczynamy wychodzić z synem do ludzi… Przez okres kwarantanny Radek ani razu nie był z nami w żadnym sklepie, markecie, czy osiedlowym sklepiku, staraliśmy się zawsze z mężem wymieniać, a w tym najgorszym momencie Michał robił większe zakupy wracając z pracy w nocy. A miałam okazje widzieć jednego z „odpowiedzialnych” ojców z córką w wieku naszego syna, w ogromnej kolejce do warzywniaka… Dopiero teraz od czerwca zaczęłam synka zabierać ze sobą na małe zakupy osiedlowe. W trosce o zdrowie swoje, syna i innych zakładamy wchodząc do sklepu maseczki. Chodź wirus wciąż szaleje, obserwując innych, życie zaczęło wracać powoli do normy, na osiedlu zrobiło się tłoczno, już nie patrzy jeden na drugiego wilkiem, większość ma w nosie dystans społeczny oraz przestrzeganie zasad higieny.

Po wakacjach

Patrzymy z nadzieją w przyszłość i czekamy od września 100 % powrotu do normalności. Mamy taką cichą nadzieje, że dzieci we wrześniu wreszcie będą mogły się spotkać w komplecie a my rodzice będziemy mogli w końcu trochę odetchnąć i przestać trząść się o nasze pociechy czego życzę Wam i sobie 🙂 Bądźcie zdrowi !!!